بغض گلو و اشکی که از شنیدن غصه ها علی و ناله هایی که از بیت او می آید کالبد شنونده را فرا می گیرد، گویای این سنگینی سوز و غم اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام است. اما کجا شنیدن مانند دیدن است.

کجاست آنکه هر لحظه تصاویر در سوخته، و دیوار داغ شده و ... را از جلوی چشمان خویش می گذراند. او چه میکند. او که تنها به سوگ می نشیند و سنگینی این اتش جانسوز را تنها خود به دوش می کشد و با کسی قسمت نمی کند. تنهای تنها بر سر قبر مادر می نشیند و اشک می ریزد و غصه غربت و تنهای علی (ع) را می خورد. تنها کسی که از قبر مادر خبر دارد و می داند کجا به زیارت زیارتگاهش برود و ما همچنان با خود زمزمه می کنیم " کاش قلبم به قبرش راه داشت، کاش فاطمه هم زیارتگاه داشت". الهم عجل لولیک.
کشایش در ظهور آن منتقم خون مادر. مادری که فاطمه بود و فاطمه یعنی ...

دلم به یاد مدینه بهانه می گیرد، سراغ باغ گلی را شبانه می گیرد، چه حکمت است که چون نام فاطمه آید، برای گریه دل من بهانه می گیرد؟

غربت فاطمه (س) دل شیعه را بیشتر می سوزاند. وقتی باتمام وجود، پشت پنجره های بقیع، در بین آن زیارتگاه هایی که خاک همچون غبار غم آنها را فرا گرفته است به دنبال قبر مادری می گردی که همه عالم در ماتم اوست، تمام وجودت یک دل سیر گریه می خواهد اما دریغا که باز سر و کله این شرطه ها پیدا می شود و تو میمانی و تنهایی. غم ندیدن قبر بزرگ بانوی زنان دو عالم یک طرف دردل و راز و نیاز نکردن با قبر امامان و پیشوایانت به طرف دیگر. هیهات از این مظلومیت اهل بیت علیهم اسلام.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: